شهریور است و بیست و یکمین سالروزش . انگار دیری نگذشته از دوران راهنمایی و روزهای تمرین سرود ۲۲ بهمن که با لحن خاصش می خواند. بهروز اهل این بازی ها نبود و آنگونه که آخرین بار قبل از آخرین رفتنش دیدمش می گفت، خواهران بسیجی انگیزه اش بودند! در نیمه سربازیش وقتی لنگه دمپایی اش را از بیرون سنگرش بر می داشت خمپاره ای امانش نداد. در انتهای آخرین نامه ای که دو هفته قبل از شهادتش از شلمچه فرستاده بود و به وصیت نامه می مانست- و از حلقه دوستان سال ۱۳۶۵، یکی بلندش کرد تا تنها خودش یادگار داشته باشد!- این بیت را نوشته بود و حالا که ۲۱ سال از آن روزها می گذرد و هرکس بر مزارش فاتحه می خواند می بیندش
چه خوش است صوت قرآن ز تو دلربا شنیدن
به رخت نظاره کردن سخن از خدا شنیدن