مهتاب بود. من مبهوت انعکاس نورش در نگاهت و تو دل نگران روشنایی روز. لحظه ها گذشت و با طلوع خورشید، مبهوت گلبرگ های آکنده از شبنم هایی که ساعتی بیش از عمرشان نمانده بود شدم

شفاف ز نور پاک مهتاب شدی

از سرزدن سپیده بی تاب شدی

مبهوت تو چشم آرزومندی بود

خورشید دمید و قطره ای آب شدی