پرسه در برزخ امید و نا امیدی سرگذشت ما هست انگار

آهسته برد تا گلویش را تیغ

شد سرخ، افق ز بوسه ای سرخ دریغ

این است سرآغاز شب و روز هنوز

خورشید چو می رسد به رویای ستیغ